حضرت امام حسن عسكرى(عليه‏السلام)

يازدهمين پيشواى شيعه است، رهبرى كه در تمام عمر كوتاه خويش (28 سال) مدّتى را در پادگانى در سامرّا، به همراه پدرش امام هادى(عليه‏السلام)، تحت مراقبت بسيار شديد دستگاه استبدادى خلفاى بنى عبّاس قرار داشت، و بعد از شهادت پدر بزرگوارش، اين حالت استمرار يافت و نيز بارها به زندان جبّاران زمان، گرفتار شد.
دوران امامت آن رهبر بزرگ الهى بيش از شش سال به درازا نكشيد.
آن بزرگوار، همانند پدرانش به همه فضائل و خوبى‏ها آراسته و از همه بدى‏ها پيراسته بود. او آن چنان در قلّه شكوهمند كمال و فضيلت قرار داشت كه نه تنها دوستان و پيروانش او را ستوده‏اند بلكه دشمنانِ كينه ورز و سرسخت، به مدح و ستايش او پرداخته‏اند. براى نشان دادن اين حقيقت، به چند نمونه اشاره مى‏شود.

پاسداشت نماز
امام عسكرى(عليه‏السلام) به نماز اوّل وقت بسيار اهتمام مى‏داد و نماز را بزرگ مى‏داشت. ابو هاشم جعفرى كه يكى از ياران خاصّ و ويژه آن بزرگوار بود، مى‏گويد:
نزد آن امام معصوم بودم. حضرت در حال نوشتن نامه بود كه وقت اداء نماز فرا رسيد، آن بزرگوار نامه را به سوئى نهاد و براى خواندن نماز حركت كرد. از نماز كه فارغ شد، دوباره تشريف آورد و قلم را برداشت و شروع كرد به نوشتن  نامه.                 
(انوارالبهيّه، شيخ عباس قمى، ص154

خدمات رسانی
ابوهاشم مى‏گويد:
روزى در محضر امام عسكرى(عليه‏السلام) بودم، آن حضرت فرمود: «يكى از درهاى بهشت، «بابُ المعروف» است. از آن در كسى داخل بهشت نمى‏شود مگر اينكه در دنيا كارهاى نيك انجام داده و به مردم كمك و خدمت نمايد.»
تا اين را از حضرت شنيدم، خدا را سپاس گفتم و بسى خشنود گرديدم؛ زيرا يكى از برنامه‏هاى زندگى من، خدمت رسانى به مردم و رفع نياز پا برهنگان و محرومان بود. تا اين مطلب در دلم گذشت، حضرت به من نگاه كرد و فرمود:
«بله، كسانى كه در اين جهان به مردم كمك مى‏كنند، در جهان ديگر نيز سر بلند و جايگاه آنان برجسته است.
اى ابوهاشم! خدا تو را از اين گروه قرار دهد، خداى تو را رحمت كند.»
(انوارالبهيّه، شيخ عباس قمى، ص 154)    
کرامات امام حسن عسگری  (علیه السلام)
1. محمد بن حسن بن ميمون مى‏گويد: طىّ نامه‏اى كه به خدمت مولايم امام عسكرى (عليه‏السلام) نوشتم از تنگدستى خود شكايت كردم، آنگاه با خود گفتم ؛ مگر امام صادق (عليه‏السلام) نفرموده است:
«تنگدستى با محبت ما بهتر است از ثروتمندى با دشمنان ما، و كشته شدن با ولايت ما بهتر است از زندگى با دشمنان ما».
جواب نامه من چنين آمد:
همانا خداى عزوجل، وقتى كه گناهان دوستان ما زياد مى‏شود، به وسيله تنگدستى، گناهان ايشان را محو مى‏كند؛ و بسيارى از گناهان را مى‏بخشد، آرى همان طور كه در خاطر تو گذشت، تنگدستى با ما بهتر است از مالدارى با دشمنان ما، در حالى كه ما پشتيبان كسى هستيم كه به ما پناه آورد و نوريم براى هر كه از ما روشنى خواهد و پناهيم براى كسى كه به ما پناهنده شود، هر كه ما را دوست بدارد در مراتب عاليه با ماست و هر كه از ما رو برتابد، به رو در آتش دوزخ مى‏افتد…»      (مناقب آل ابى طالب: 435/4)