موضوع: "فرهنگی"
pan> 
pan> مقام معظم رهبري وحدت حوزه و دانشگاه را وحدت در هدف براي رسيدن به جامعه اي اسلامي تلقي مي كنند.
ايشان مي فرمايند: «وحدت حوزه و دانشگاه، يعني وحدت در هدف، هدف اين است كه همه به سمت ايجاد يك جامعه ي اسلامي پيشرفته مستقل، جامعه ي امام، جامعه ي پيشاهنگ، جامعه ي الگو، ملت شاهد، ملتي كه مردم دنيا با نگاه به او جرات پيدا كنند تا فكر تحول را در ذهن خودشان بگذرانند و در عملشان پياده كنند، حركت نمايند.»
وحدت حوزه و دانشگاه، معنايش اين نيست كه حتماً بايستى تخصص هاى حوزه‌اى در دانشگاه و تخصص هاى دانشگاهى در حوزه دنبال بشود. نه، لزومى ندارد.
اگر حوزه و دانشگاه به هم وصل و خوشبين باشند و به هم كمك بكنند و با يكديگر همكارى نمايند، دو شعبه از يك مؤسسه‌ى علم و دين هستند. وحدت در اهداف كلّى؛ وحدت در كامل ساختن اين ملت و اين كشور و حركت با يكديگر و عبور در دو خطّ موازى، بدون « اصطحکاک با هم. يعنى هر دو، كار خودشان را بكنند؛ اما براى يك هدف و آن هدف، ساختن و كامل كردن ملت و كشور ايران است. اين طور بايد حركت كرد.»
.
:SaveIfXMLInvalid>false
-height: 115%;" lang="FA">(مد ظله العالی)
نشانی آب
نشانی آب را می خواهم
رازی بزرگ دارد به گمانم
او چرا مهریه شد بر بهترین بانوان
و چرا روزی دگر آواره کون و مکان
آب مهر مادر و می سوخت دل ها از عطش
آن عطایش واجب و این از جفای دشمنش
فرات بود و عطش تا عرش کربلا
دریغ است دارد و این شط بی انتها
“> مشیّت الهی بر تحقّق نهضت عاشورا و تداوم آن
از زمان حضرت آدم (علیه السلام) تا عصر وقوع حادثه عاشورا انبیا و ائمه معصومین (علیهم السلام)پیوسته یادآور آن واقعه بوده اند و حتی به ذکر جزئیات آن پرداخته اند. این پیش بینی ها همه و همه، الهام گرفته از گفتگوی الهی با پیام آورانش، به ویژه آخرین و برترین آنان پیامبر خاتم( صلی الله علیه و آله) در رابطه با واقعه جان سوز عاشورا و شهادت امام حسین (علیه السلام )بوده است که ما در این جا به بعضی از آن موارد اشاره می کنیم.
در تفیسر آیه«فَتَلَقَّى آدَمُ مِن ربِّهِ كَلِمَاتٍ…»[1] روایت شده است که حضرت آدم(علیه السلام) بر ساق عرش، نام پیامبر (صلی الله علیه و آله) و امامان (علیهم السلام )را دید و جبرئیل به او تلقین کرد که (هنگام توبه و مناجات ) بگو :« یا حمید به حق محمد، یا عالی به حق علی، یا فاطر به حق فاطمه، یا محسن به حق الحسن و الحسین و منک الاحسان».
هنگامی که جبرئیل نام حسین(علیه السلام) را برد، اشک از چشمان آدم (علیه السلام) روان شد و دلش شکست. از جبرئیل پرسید: «و عن ذکر الخامس ینکسر قلبی» با ذکر نام حسین (علیه السلام) دلم شکسته و اشکم سرازیر می گردد.جبرئیل جریان مصبیت امام حسین (علیه السلام) را با ذکر جزئیاتی از آن برای آدم( علیه السلام) نقل کرد:
«… فیذبح ذبح الشاة من القفا، سر آن بزرگوار نظیر گوسفند از قفا جدا می گردد». آن گاه جبرئیل و آدم (علیه السلام) برای مصائب امام حسین (علیه السلام) و همراهانش، مانند زن فرزند مرده گریه کردند.[2]
صفحات: 1· 2
امام رضا (ع) روز اول محرم به ریّان بن شبیب فرمودند:
«یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ کُنْتَ بَاکِیاً لِشَیْءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ (ع)…»
اى پسر شبیب! اگر خواستی براى چیزى گریه کنى براى امام حسین (ع) گریه کن!
(بحار الانوار، ج44،ص286؛ امالی شیخ صدوق، ص130؛ عیون اخبار الرضا ج1، ص299)